Feast of the Archangels

John 1:47-51

Today, the Church honors the archangels Michael, Gabriel and Raphael. One would notice that each of these names ends with el, a Hebrew word for God. Michael, Gabriel and Raphael carry the name of God and remind us of His active, loving presence in our lives.

The name Michael in Hebrew means “Who is like God?” In the Book of Revelation, the archangel Michael leads a group of angels in a fierce battle against Satan and company (12:1-17). Michael’s army successfully expels the rebellious angels from heaven. In the Book of Daniel, Michael is acknowledged as the protector of the people of Israel. Hence, tradition honors him as the great defender of the Church against the forces of evil.

Gabriel’s name in Hebrew means “The Power of God.” Some theologians suggest that Gabriel is better translated as “God has shown himself mighty” to show the dynamic action of God through the angel. In the gospel, it is Gabriel who announces to Zechariah the birth of John the Baptist (Lk 1:19) and to the Virgin Mary that she would conceive the Son of God by the power of the Holy Spirit (Lk 1:35). According to tradition, the archangel Gabriel is the same angel sent by God to Gethsemane to strengthen Jesus in his agony (Lk 23:43).

In Hebrew, the name Raphael means “God's healing” or “God's medicine”. Again theologians suggest that the better translation is “God has healed.” Raphael is the angel who cures Tobit of blindness and frees Tobias’ wife from demonic possessions (Tob 3:17). Tradition would assign to Raphael the supreme task of providing medicine and healing to people’s afflictions.

In our Bible, only these three archangels are called by name. Other Hebrew writings, however, would mention the names of other archangels: Uriel means “God is my light”, Jeremiel means “May God show mercy”, Sariel means “God has reckoned”, Raguel means “Friend of God”, and Phanuel means “the Face of God.” All of these names express God’s active involvement in the life of His people.

The Jesuit priest, Joseph Galdon, suggests that from the manifestations of angels, we can construct a beautiful theology of God. “It’s a theology of concern. God watches over us with a Father’s love. God speaks to us when we are confused and in trouble. He fights on our behalf when sin and evil seem to surround us on every side. God heals us when we are hurt and in pain.” We, therefore, learn something of what God is all about because of the personalities of angels.

Today, the archangels remind us of our own vocation as ministers of God’s people. We are not angels because we are not pure spirits. Yet, we can be angels in the sense that we also are ministers of God. We can identify with Michael, Gabriel and Raphael because we, too, work for God and for the Church. Like Michael, let us honor God by opposing Satan and all evil spirits in the world. Like Gabriel, let us serve God by strengthening others in their weakness. And like Raphael, let us revere God by providing healing and comfort to people’s pain and suffering.

Saturday of the 25th Week in Ordinary Time

Luke 9:43-45

After Jesus prophesied his coming passion and death, the apostles were deeply troubled. Yet, despite their confusion, they did not try to clarify the thing with Jesus because, as the gospel says, they were afraid. Afraid of what? Commentators suggest that the apostles feared to know the consequences of the Lord's inevitable sacrifice to their life as disciples. They asked no question because they didn't want to know the painful truth – that they, too, would soon suffer the same fate with their Master.

Indeed, it is true that one of the fears of people is to know the truth. For example, we are afraid to know the real status of our health, and for this, we sometimes would refuse to go to the doctor for a medical check up. We are also afraid to know the truth about ourselves, and so, we would not ask feedbacks from people. Psychologists would even tell us that one of the reasons why people are afraid to be alone, to pray and to reflect deeply is the subconscious fear of knowing their real selves, their insecurities and wounds.

Today, we are called to possess the virtue of courage to face the truth. Jesus categorically declared: “The truth will set us free.” It is only in facing the truth that we could see the things in us that need improvement. It is likewise in knowing the truth that we could face death with courage and prepare for that inevitable meeting with the loving and merciful Lord.

Sabado sa Ika-25 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 9:43-45

Human ipanagna ni Jesus ang iyang umaabut nga pag-antos ug kamatayon, ang mga apostoles giabut og kalibog. Apan wala sila mangutana kang Jesus bisan unsa mahitungod niini tungod kay gibati na sila og kahalok. Nahadlok sila nga mahibalo unsay mahitabo kanila kon ugaling ang ilang Magtutudlo pagasakiton ug patyon sa kamot sa mga tawo. Wala na sila mangutana tungod kay dili sila buot muatubang aning sakit nga kamatuoran.

Tinuod gayud ang giingon nga usa sa kahadlokan sa tawo mao ang pagkasayod sa kamatuoran. Mahadlok kita mahibalo sa tinuod natong sakit ug, tungod niini, dili kita ganahan magpadoktor o magpatan-aw sa mananambal. Mahadlok usab kita mahibalo sa tinuod natong dungog ug, tungod niini, dili kita mangayo og “feedback” gikan sa mga tawo. Bisan ang mga sikolohista mag-ingon nga usa ka hinungdan ngano nga daghang mga tawo ang mahadlok mag-inusara, maghilom ug mamalandong mao ang nagpaluyong kahadlok nga masayod sa tinuod nilang mga kakulangon ug kahuyang.

Karong adlawa, gihagit kita nga maghupot sa hiyas sa kaisog sa pag-atubang sa kamatuoran. Sayran nato ang giingon ni Jesus: “Ang kamatuoran maoy maghatag sa tawo og kaluwasan.” Pinaagi sa kamatuoran, kita makakita og unsay maayo nga buhaton o usbon sa atong kinabuhi. Pinaagi usab sa kamatuoran, kita makapangandam sa atong kamatayon ug sa kinabuhing dayon.

Thursday of the 25th Week in Ordinary Time

Luke 9:7-9

The Church teaches that there is what we call “conscience” in every human person. “For man has in his heart a law written by God. To obey it is the very dignity of man; according to it he will be judged” (Gaudium et Spes, 16). The existence of conscience is also affirmed by Saint Paul when he said that even those who have no faith can do what is required by the Law because the demands of the Law are written in their hearts (Romans 2:14).

The person who does evil would not find peace because his conscience will constantly bother him. This is the experience of Herod as narrated by today's gospel. Upon hearing about Jesus, he remembers John the baptist whom he ordered killed and beheaded. He is bothered and perplexed because people are saying that Jesus is John raised from the dead. In contrast, the Church teaches that a good and clear conscience would bring peace and joy to a person. This, of course, is easily proven by experience.

Today's gospel inspires us to possess the virtue of integrity of conscience. We are challenged to nourish and educate our conscience by studying Catholic teachings or the demands of the Law. The traditional practice of daily examination of conscience remains highly recommended for Christians. Regularly, we try to check how we have failed or fulfilled the dictates of a good conscience. Such is the secret of a righteous and meaningful life.

Hwebes sa Ika-25 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 9:7-9

Ang atong Simbahan nagtudlo kanato nga matag tawo adunay konsensya. “Diha sa kasingkasing sa tawo adunay balaod nga gisulat sa Ginoo. Ang pagtuman niini maoy usa ka pagmatuod sa tawhanong dignidad; gikan niini ang tawo pagahukman” (Gaudium et Spes, 16). Ang pagkaanaa sa konsensya gipamatud-an usab ni San Pablo sa dihang siya miingon nga bisan ang mga walay pagtoo makabuhat sa gisugo sa Balaod tungod kay ang mga sugo sa Balaod napatik sa ilang salabutan (Roma 2:14).

Ang tawo nga magbuhat og daotan dili magmalinawon tungod kay pagahasolon man siya sa iyang tanlag. Mao kini ang gibati ni Herodes diha sa ebanghelyo karon. Sa dihang nakadungog siya mahitungod sa mga gipangtudlo ug gipangbuhat ni Jesus, nahinumdum siya ni Juan nga iyang gipapunggutan sa ulo. Nahasol ug nalibog siya tungod kay ang mga tawo nag-ingon nga si Jesus mao si Juan nga nabuhi gikan sa kamatayon. Sa laing bahin, ang Simbahan nagtudlo nga ang limpyo nga konsyensa maoy magdala og kalinaw ug kalipay sa tawo. Ato kining mapatud-an diha sa atong mga kasinatian.

Karong adlawa kita gihagit nga maghupot sa hiyas sa matarong nga konsyensa. Amomahon ug edukaron nato ang atong tagsatagsa ka konsensya pinaagi sa pagbasa ug pagpaminaw sa mga pagtulun-an sa Simbahan. Ang naandan nga pamaagi sa inadlaw-adlaw nga pagsusi sa konsensya angay nga buhaton sa matag Kristiyano. Kada adlaw, subayon nato kon sa unsang paagi kita napakyas o nakatuman sa mga sugo sa maayong konsensya. Kini mao ang sekreto sa kinabuhi nga matarong ug makahulaganon.

Wednesday of the 25th Week in Ordinary Time

Luke 9:1-6

Jesus gives his first disciples the power and authority to cast out evil spirits, to heal the sick and to proclaim the good news of God's love. Quite remarkably, Jesus has associated power and authority with service and humility. For Christians, power has to be used to heal and give life, not to destroy and harm. This would serve as a good reminder for many of us who use power in an abusive and self-serving manner.

Furthermore, Jesus admonishes his evangelizers to bring little or nothing on their journey. Material things, though helpful, may cause a lot of troubles in their preaching ministry. The disciples need to free themselves from worldly attachments and put their trust primarily in the kindness and generosity of God. This warning remains relevant for us today because often our strong desire for material things makes us neglect our time for God, family and neighbors.

The challenge for us now is to possess the virtues of simplicity and deep trust in God's providence. Let us be grateful to God for the many gifts and blessings we received such as things, knowledge and talents. Let us learn to use them not only for our personal benefits but more so for the good of others.

Mierkoles sa Ika-25 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 9:1-6

Diha sa ebanghelyo karon, gihatagan ni Jesus og kusog ug gahum ang mga apostoles sa pagsumpo sa mga daotang espiritu, pag-ayo sa mga masakiton ug pagsangyaw sa Gingharian sa Dios. Talagsaon ug nindot kaayo kining gihimo ni Jesus nga paghiusa sa ideya kabahin sa “gahum” ug sa “mahigugmaong pagpangalad”. Para sa Dios, ang gahum ug kusog angay gamiton dili sa pagpanaogdaog ug pagpangaway kondili sa pag-ayo ug paghatag og kinabuhi. Usa kini ka maayong pahimangno tungod kay daghan kanato karon mogamit sa gahum sa daotang paagi ug para sa personal nga kaayohan lamang.

Gipahimangnoan ni Jesus ang mga apostoles nga dili magdala og daghang mga butang sa ilang pagsangyaw sa Maayong Balita. Ang materyal nga mga butang, bisan tuod makatabang, mahimo usab nga sagabal sa ilang pagpangalagad. Ang mga apostoles angay nga mobutang sa ilang dakong pagsalig ngadto sa kaayo ug panabang sa Dios. Maayo usab kini nga pahinumdum kanato tungod kay sa daghang panahon mopatigbabaw ang atong dakong kaibog sa mga kalibutanong butang. Gani, tungod sa atong pagpaningkamot nga makab-ot ang mga butang nga atong gipangandoy, mogamay na ang atong panahon para sa Ginoo ug para sa atong mga mahal sa kinabuhi.

Ang hagit para kanato karong adlawa mao ang paghupot sa mga hiyas sa pagkayano ug pagkamasaligon sa Dios. Pasalamatan nato ang Ginoo sa mga grasya nga atong nadawat gikan kaniya – butang, kahibalo ug talento. Ato silang gamiton dili lang para sa atong kaugalingong kalipay kondili para usab sa kaayohan sa uban.

Tuesday of the 25th Week in Ordinary Time

Luke 8:19-21

It is not possible to interpret the words of Jesus in today's gospel as rude and disrespectful to his mother and family. Being a pious Jew, Jesus remained reverent and obedient to his parents. By saying, “My mother and my brothers are those who hear the word of God and do it”, the Lord could merely wish to give his faithful followers the same status as his own family.

To become members of Jesus family, people need to fulfill two essential requirements, namely: to understand the will of God and to put it into practice. We could learn God’s will if we find time to read, study and reflect the Scriptures and the teachings of the Catholic Church. And we become genuine disciples once we start to live in accordance with the will of God.

The challenge for us today is to possess the virtue of fidelity to God's will in our lives. Let us go beyond nominal or shallow Catholicism by putting into action the demands of the gospel, knowing that worship without good works is empty and meaningless.

Martes sa Ika-25 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 8:19-21

Ang mga pulong ni Jesus diha sa ebanghelyo karong adlawa dili maisip nga panginsulto sa iyang inahan ug pamilya. Nasayod kita nga si Jesus nagpabilin nga masinugtanon sa iyang mga ginikanan. Sa iyang pag-ingon, “Ang akong inahan ug mga igsoon mao sila nga naminaw sa pulong sa Ginoo ug nagtuman niini”, buot lamang ni Jesus nga isipon nga kapamilya ang mga tawo nga matinud-anon sa ilang pagtoo sa Dios.

Aron mahimong sakop sa banay sa Dios, ang tawo angay nga magbuhat sa duha ka bililhong butang: una, ang pagsabut sa kabubut-on sa Dios ug, ikaduha, ang pagpuyo niini. Atong makat-onan ang kabubut-on sa Dios pinaagi sa pagbasa, pagtoon ug pagpamalandong sa Balaang Kasulatan ug ang mga pagtulun-an sa Simbahan. Ug, mamahimo kitang tinuod gayud nga sumusunod kon atong sugdan pagpuyo ang kabubut-on sa Ginoo.

Ang atong hagit karong adlawa mao ang pagbaton sa hiyas sa pagkamatinud-anon sa kabubut-on sa Dios. Likayan nato nga mahimong Kristiyano sa ngalan lamang pinaagi sa pagbuhat sa ginasugo sa ebanghelyo matag adlaw sa atong kinabuhi. Sayran nato nga ang pagtoo nga walay buhat dili bililhon atubangan sa Ginoo.

Monday of the 25th Week in Ordinary Time

Lk 8:16-18

“No one after lighting a lamp hides it under a jar, or puts it under a bed, but puts it on a lamp-stand, so that those who enter may see the light” (Lk 8:16). Through this short Parable of the Lamp, Jesus inspires us to proclaim what we believe by words and actions. We need to let our good works shine not to be praised but to provide examples for others to emulate.

Jesus is the great light sent by the Heavenly Father to brighten the world. Through his person and his life of service, people are given an example of a meaningful life – one that is lived for God and for others.

The challenge for us now is to follow Jesus' life of compassionate service. We have to imagine ourselves as servant of all, especially of the poor and the less fortunate. By doing so, we provide good modeling to our children, friends and to other people.

Lunes sa Ika-25 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 8:16-18

“Walay magdagkot og suga ug unya takloban sa nigo, o kaha ibutang ilalom sa higdaanan. Hinunoa, ibutang kini sa tungtunganan aron makita sa mosulod ang kahayag.” Pinaagi niining maong pagtulun-an, si Jesus nag-awhag kanato sa pagpadayag sa atong gitoohan ngadto sa tanang katawhan pinaagi sa pulong ug sa buhat. Magpakita kita sa atong maayong binuhatan dili aron nga kita daygon kondili aron nga kita makahatag og maayong ehemplo ngadto sa ubang mga tawo.

Si Jesus mao ang kahayag nga gipadala sa Langitnong Amahan aron maghatag og kalamdag sa kalibutan. Pinaagi sa iyang pagkatawo ug sa kinabuhi sa pag-alagad nga iyang gipuy-an, ang mga tawo nahatagan og maayong panig-ingnan sa usa ka kinabuhi nga dalaygon ug Diosnon.

Ang hagit sa ato karon mao ang pagpuyo sa kinabuhi nga mahigugmaon ug maalagaron. Pinaagi niining mga hiyas nga Kristohanon, kita mahimong usab nga mga modelo para sa sa atong mga igsoon, mga anak, kahigalaan ug kasilinganan.

Saturday of the 24th Week in Ordinary Time

Luke 8:4-15

We, who wish to bring the Word of God to people, are like sowers. We do not own or make seeds; we only receive them from the Divine Master. We go to Jesus in prayer and ask Him to teach us the gospel. He, then, would fill our baskets (minds and hearts) with the seeds of the kingdom.

We (priests, catechists, parents, and other educators) sow seeds in the name of God. Like Jesus, we scatter seeds of the truth generously and lavishly. We do not know actually the type of soil in people’s hearts, and so, we just preach the gospel to everybody. It is God who makes the seeds grow, not us. We only are sowers and we leave the future of the seeds in the hands of the Master. Some people have hardened hearts and they may simply ignore the gospel we share. Others have receptive hearts and they might try to practice the gospel in their lives. Whether the seeds produce bountiful harvest or not, the sowers will receive their reward from the Master for the diligence and hard work with which they do their work.

Today, we are asked to keep the virtue of perseverance in teaching people the Christian life. When friends, neighbors, or children do not respond positively to our teachings, we surrender them to God for only He has the power to change hearts.

Sabado sa Ika-24 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 8:4-15

Kita, nga nagpakabana sa pagsangyaw sa Pulong sa Ginoo, mapahisama sa mga magpupugas. Dili kita ang makahimo og mga liso nga itanumay. Ang Ginoo maoy tag-iya ug bugtong gigikanan sa mga liso ug kita igo lamang nga modawat niini. Diha sa pag-ampo, moduol kita ni Jesus ug magpatudlo kaniya mahitungod sa ebanghelyo. Siya ang magbutang sa mga liso sa Gingharian diha sa atong tagsatagsa ka kasingkasing ug hunahuna.

Ang mga pari, madre, katekista, ginikanan, ug ubang mga magtutudlo magtanum og mga liso sa ngalan sa Ginoo. Sama kang Jesus, magsabwag kita sa mga liso sa kamatuoran sa walay pumanagana ug walay tihiktihik. Isangyaw nato ang unsay maayo ngadto sa tanan, bisan tuod dili nato masiguro kon unsa nga matang sa yuta ang anaa sa kasingkasing sa usa ka tawo. Ang Ginoo maoy magpabuhi ug magpatubo sa mga liso, dili kita. Magpupugas lang kita ug atong itugyan sa kamot sa Ginoo ang kaugmaon sa mga liso. Ang ubang mga tawo tig-a og mga kasingkasing ug mahimo ra nila nga balewalaon ang atong gitudlo. Aduna puy mga tawo nga maayo og kasingkasing ug maningkamot sila sa pagpuyo sa kamatuoran nga ilang nadunggan. Mamunga man o dili ang mga lisong gitanum, ang mga magpupugas sigurado gihapon nga makadawat sa ilang ganti gikan sa tag-iya sa umahan tungod sa ilang makugihon ug tininuod nga pagpananum.

Karong adlawa, gidapit kita nga maghupot sa hiyas sa pagkamakanunayon diha sa pagpanudlo sa Kristohanong kinabuhi. Kon ang atong mga higala, silingan, o anak dili maminaw sa atong ipangtudlo, ato silang itugyan sa Ginoo tungod kay ang Dios lamang ang adunay gahum sa pag-usab sa kasingkasing sa tawo.

Friday of the 24th Week in Ordinary Time

Luke 8:1-3

Somebody says that Jesus was a feminist. This could be true if by feminist we mean someone who genuinely cares for the plight of women and who bravely fights for their rights. We know for a fact that during our Lord's time, women were considered low-class citizens: They were not allowed to walk side by side with their husband in public; they were forbidden to talk with a respected teacher in the open; and their testimonies were not acceptable in courts because their words were not considered trustworthy. It is no wonder at all that part of the daily prayer of a male Jew was to thank God for not making him female.

However, unlike the people of his generation and culture, Jesus taught that women were equal to men in the sight of God. Women could receive God’s forgiveness and grace. Women could be among His close followers. Women could be active participants in the kingdom of God. As if these were not enough, Jesus finally chose a woman named Mary Magdalene to be the first messenger of His glorious resurrection. She, who could not be a legal witness, was empowered by Christ to speak about the good news of His ultimate triumph over sin and death.

Today, the gospel inspires us to keep the virtue of equality between sexes. We are challenged to let go of cultural attitudes, mentalities, and practices that place women at the disadvantage. In an apostolic letter, John Paul II wrote, “Whenever man is responsible for offending a woman's dignity and vocation, he acts contrary to his own personal dignity and his own vocation” (Mulieris Dignitatem, 10).

Biernes sa Ika-24 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 8:1-3

Sa iyang pagpangalagad si Jesus nagpakita og dakong pagtagad sa kahimtang ug kaayohan sa mga kababayenhan. Atong nasayran nga sa kapanahonan ni Jesus, ang mga babaye gipakaubos ug gihikawan sa daghang katungod: Wala sila tugoti nga molakaw tupad sa ilang bana diha sa dayag; gidid-an sila nga makighinabi sa usa ka tinahod nga magtutudlo diha sa publiko; ug dili sila madawat nga testigo sa mga hukmanan tungod kay ang ilang mga pulong giisip nga dili kasaligan; ug uban pa. Tungod niini, nahimong kabahin sa inadlaw-adlaw nga pag-ampo sa mga Hudeyo'ng lalaki ang pagpasalamat sa Dios nga wala sila himoa nga babaye.

Apan, sukwahi sa kultura sa mga Hudeyo, si Jesus nagpakita nga ang mga kababayenhan angay hatagan sa susamang pagtahod nga ihatag sa mga lalaki. Ang mga babaye makadawat sa grasya ug pagpasaylo sa Ginoo. Mahimo usab silang mga tinun-an o sumusunod ni Kristo. Aduna silay aktibo nga papel sa pagtukod sa Gingharian sa Dios dinhi sa kalibutan. Ug labaw sa tanan, gipili ni Jesus si Maria Magdalena, usa ka babaye, nga mahimong pinakauna nga magsasangyaw sa balita mahitungod sa dakong misteryo sa Pagkabanhaw. Siya, nga gitoohan nga dili masaligan sa pulong, gihatagan ni Jesus og gahum nga magsangyaw sa maayong balita mahitungod sa iyang kadaogan batok sa gahum sa daotan.

Karong adlawa, kita gihagit nga magbaton sa hiyas sa pagkamatinahoron sa mga kababayenhan. Likayan nato ang mga hunahuna, lihok og pamatasan nga makapaubos sa dignidad sa mga babaye. Ang bantogan nga Santo Papa, Juan Pablo Dos, nagkanayon: “Sa matag higayon nga daoton sa tawo ang dignidad sa mga kababayenhan, tabla ra nga iyang gipakaubos ang iyang kaugalingon ug ang iyang bokasyon” (Mulieris Dignitatem, 10).

Thursday of the 24th Week in Ordinary Time

Luke 7:36-50

In the gospel, two people demonstrate contrasting ways of welcoming Jesus. On the one hand, there is the inferior welcome given by a Pharisee named Simon. He invited Jesus for dinner in his house, but he did not give the Lord the kind of welcome that was ordinarily rendered to a respected Jewish guest. For example, he did not care to have the feet of Jesus washed, he did not bother to give him the kiss of peace, and he neglected to anoint his head with oil. On the other hand, there is a woman of bad reputation who showered Jesus with extraordinary welcome. She did not wash the feet of Jesus with water but with her own tears, she did not kiss his cheek but his feet, and she anointed him not with ordinary oil but with an expensive perfume.

What made this woman show more love to Jesus than the wealthy Pharisee? Through the parable of the Two Debtors, Jesus explains that the woman manifested much affection because she was fully aware of how much love she received from God. She knew how sinful she was and that without God's mercy she could not be saved. The Pharisee demonstrated very little love because he did not recognize his great need of God's grace. He thought he was righteous and he felt secure of his salvation. This is the kind of mentality that would not please God.

Today, we are invited to possess the virtue of gratitude for the unmerited benevolence of God. Let us be mindful always of our unworthiness to be in God's company and our great need of His divine mercy.

Hwebes sa Ika-24 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lukas 7: 36-50

Sa ebanghelyo atong makita and dako nga kalainan sa pagtagad nga gipakita sa duha ka tawo ngadto kang Jesus. Ang una mao ang kakulangon sa pag-abiabi sa Pariseo nga ginganlan og Simon. Sa iyang pagdapit ni Jesus sulod sa iyang balay alang sa usa ka panihapon, wala niya pahugasi ang tiil sa iyang bisita (nga unta sa kultura sa mga hudeyo, ang pagbuhat sa ingon usa man ka naandan nga bulohaton sa sulugoon sa tagbalay); wala niya haloki ang aping ni Jesus (nga unta ang pagbuhat sa ingon usa man ka pagpakita sa mainitong paghimamatay); ug wala usab niya dihogi og lana ang ulo sa iyang bisita (nga unta ang pagbuhat sa ingon mao may pagpadayag sa pagtahod sa usa ka halangdon nga bisita). Sa laing bahin, gipakita sa ebanghelyo ang naghinobra nga pagtagad nga gipakita sa usa ka babaye nga giila sa mga tawo nga makasasala. Gihugasan niya ang tiil ni Jesus dili lang sa tubig kondili sa iyang mga luha; gihagkan niya dili ang aping ni Jesus kondili ang iyang mga tiil; ug gidihogan niya si Jesus dili lang sa lana kondili sa mahalon gayod nga pahumot.

Ngano man nga mas dalaygon ang gibuhat sa babaye nga daotan og dungog kaysa Pariseo nga giila nga matarong? Pinaagi sa sambingay mahitungod sa “Duha ka Utangan”, gipasabut ni Jesus nga ang babaye nagpakita og dakong gugma tungod kay nabati niya ang kadako sa grasya nga iyang nadawat gikan sa Ginoo. Nasayod siya sa iyang pagkamakasasala ug nasayod siya nga kon dili pa mapasayloon ang Dios dili gayod siya maluwas. Ang Pariseo nagpakita og gamay lang nga gugma tungod kay wala niya hatagi og dakong bili ang grasya nga iyang nadawat. Nagtoo siya nga maayo siyang tawo ug wala na siyay dakong panginahanglan sa kalooy sa Ginoo aron maluwas. Usa kini ka kinaiya nga dili makapahimuot sa Dios.

Karong adlawa, gidapit kita nga maghupot sa hiyas sa pagkamapasalamaton sa grasya sa Dios. Sayran nato sa kanunay nga kita dili takos makig-uban sa Ginoo tungod sa atong pagkatawhanon, ug nga pinaagi lamang sa dakong gugma sa Dios kita makadawat og kaluwasan.

Wednesday of the 24th Week in Ordinary Time

Luke 37:31-35

It is almost impossible to please everybody. No matter how good your actions are, and no matter how pure are your intentions, there would be people to criticize you or to find fault in what you do. Because of this, many good people are discouraged to contribute for the common good. They would think it is better to mind one's own business and leave others to care for themselves. But is this the right attitude for a disciple of Christ?

In doing his ministry, Jesus also learned that some people would find a way to discredit him. In today's gospel, Jesus shows how unreasonable these people are: “John the Baptist came neither eating food nor drinking wine, and you said 'he is possessed by a demon.' The Son of Man came eating and drinking and you said, 'He is a glutton and a drunkard, a friend of sinners and tax collectors.'” Yet, despite these negative comments of people, Jesus continued to do his missionary work because for him what God thinks is more important that what people think.

Today, we are inspired to remain steadfast in doing what is good for others. Like Jesus, let us not be discouraged even when people criticize our work because we know that there is Somebody up there who watches what we do and who knows the intentions of our hearts.

Mierkoles sa Ika-24 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lukas 7:31-35

Lisud kaayo lipayon ang tanang mga tawo. Bisan unsa kaanindot sa imong gibuhat, ug bisan unsa ka maayo sa imong tumong, aduna gayuy mga tawo nga masuko o magsaway kanimo. Tungod niini, daghan kanato ang mawad-an og kadasig sa pagbuhat og maayo para sa katilingbanong kaayohan. Magkinaugalingon na lang ug dili na magpakabana sa kahimtang sa uban. Pero ingon ani ba ang angay nga tubag sa mga sumusunod ni Kristo?

Sa iyang pagsangyaw sa Maayong Balita, si Jesus nasayod usab nga aduna gayuy mga tawo nga mangita og paagi sa pagdaot kaniya. Diha sa ebanghelyo, gipasabut ni Jesus ang pagka-walay klaro sa hunahuna aning mga tawhana: “Si Juan wala mokaon og pan ni moinum og bino, ug miingon kamo 'may daotan siyang espiritu!' Apan miabot ang Anak sa Tawo nga mikaon ug miinum, ug miingon mo: 'kining tawhana laog ug palahubog, amigo sa mga kobrador sa buhis ug mga makasasala.'” Haloyo niining mga negatibong saysay sa mga tawo, si Jesus nagpadayon sa iyang pagsangyaw tungod kay alang kaniya mas bililhon ang hunahuna sa Dios kaysa ikasulti sa mga tawo.

Karong adlawa gihagit kita nga magbaton sa hiyas sa pagkamakanunayon diha sa pagbuhat og maayo para sa uban. Sama kang Kristo, dili kita angay nga mabugnaw sa atong pagpangalagad bisan kon kita pagatamayon tungod kay aduna may Dios Amahan nga nagtan-aw kanunay sa atong gibuhat ug nasayod siya kon unsa ang tumong sa atong mga kasingkasing.

Feast of Our Lady of Sorrows

Jn19:25-27

Traditionally, the Church identifies seven great sorrows of the Blessed Mother, namely: (a) the Prophecy of Simeon, (b) the flight into Egypt, (c) Jesus being lost in Jerusalem, (d) the meeting of Mary and Jesus on the way to Calvary, )e) the Crucifixion, (f) the taking down of Jesus’ body from the Cross, and (g) Jesus’ burial. The devotion to the Lady of Sorrows goes back to the Middle Ages. It was promoted by the Servite Order and was approved officially by Pope Pius VII in 1815. Devotees use special prayer beads to meditate on the sorrows of Mary. The beads are divided into seven sections. Each section has an image depicting the sorrow which is followed by seven beads. On each bead devotees pray the “Hail Mary”. Like the mysteries of the rosary, the sorrows of Mary are to be prayed meditatively.

The sorrows of our Lady are memories of her great love, courage, fidelity and steadfastness. She accompanied Jesus in his moments of pain, rejection, betrayal and abandonment. During the darkest hours in Calvary, Mary stood at the foot of the cross while most of the disciples fled in fear. My own mother used to say that the pain of a child often is experienced by the mother twice as much. One could only imagine how painful it was for the Blessed Mother to watch her Son hung on the cross and die a shameful and agonizing death. She couldn’t do anything to save him, but she remained and endured all in order to let her Son know how much she loved him.

By meditating on the sorrows of the Blessed Mother, we are reminded of the supreme value of suffering with another person. Shared grief is half the sorrow, old people would say. The Blessed Mother teaches us that standing with another person in times of extreme danger and great difficulty is an expression of compassion and solidarity, and in that simple act, one provides support and comfort to the suffering other. At the foot of the Cross, Mary did not say a word, but her presence was worth a thousand words of love and affection for Jesus.

Feast of the Holy Cross

John 3:13-17

Today we celebrate the feast of the Triumph of the Holy Cross. The history of this feast goes back to the 3^rd century when Helena, the saintly mother of Emperor Constantine, organized a great mission team to locate the cross of Christ in Jerusalem. The group excavated the surroundings of the place called calvary where they found three crosses. In order to know which of the three crosses was the cross of the Savior, they brought the crosses one at a time to a very sick woman. From two of the three crosses, nothing happened. But when the 3^rd cross was brought in, the woman immediately got well. Moreover, they carried the 3^rd cross to a dead man, and when they did, the man was revived. Witnessing these miracles, Empress Helena, Patriarch Macarius and all the people with them celebrated with joy and started to venerate the Holy Cross.

Saint Helena ordered the construction of a beautiful church in Jerusalem to house the Holy Cross, which came to be known as the Church of the Holy Sepulcher. They consecrated the church on September 13, 335; the next day was officially assigned as the feast day of the Triumph of the Cross of Christ.

The feast of the Holy Cross is meaningful for at least three reasons: First, it reminds us of what our Lord Jesus did for us in calvary. He gave his life as a ransom for humanity. He took the penalty that was supposedly for us. Through the cross, we come to understand the greatness of God's love – one that is unparalleled and eternal. Second, the feast reminds us of our common vocation, that is “to deny oneself, carry the cross daily and follow Him.” For the unbeliever, the cross has to be avoided because it means trials, difficulties, failures and defeats. But for us Christians, the cross must be accepted and carried so as to give love and life to others. And finally, the feast provides us with a special opportunity to proclaim to the whole world the salvific value of the Cross of Christ in our life. With full confidence we reecho the words of the gospel: “For God so loved the world that He gave his only Son, so that everyone who believes in him might not perish but might have eternal life.”

Saturday of the 23rd Week in Ordinary Time

Luke 6:43-49

“A good tree does not bear rotten fruit, nor does a rotten tree bear good fruit.” This teaching of Jesus is proven true, first of all, in the moral life of people. The innermost center of every individual is his heart. The person who possesses a pure heart will speak the truth and do what is right. From that individual come works of charity and mercy. But, the person with an unclean heart will not be true to his words and actions. From that individual follow immoral behavior such as jealousy and pride.

“Every tree is known by its fruit.” This Christian teaching is also discernible in the life of the family. The origin of the family are the parents. If the parents are righteous and God-fearing, chances are they will raise up children who are kind and responsible. But, parents who are cruel and vicious will most likely end up having children who are problematic and delinquent. This, however, is not true in all cases. Despite having bad parents, some children would grow to become good citizens because of the grace of God.

The challenge for us today is to possess virtues of godliness and righteousness. With the grace of God, we are hopeful to bear fruits of good actions and of children with good moral character.

Sabado sa Ika-23 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lukas 6:43-49

“Dili mamunga og daotan ang maayong kahoy, ug ang daotan dili makapamugag maayong bunga.” Kining maong pagtulun-an ni Kristo mapamatud-an, una sa tanan, diha sa kinabuhi sa matag tawo. Ang punoan sa usa ka tawo mao ang iyang kasingkasing. Siya nga adunay limpyo nga kasingkasing magsulti sa kamatuoran ug magbuhat sa unsay sakto. Gikan sa usa ka tawo nga maayo og kabubut-on manggawas ang mga buhat sa kaluoy ug gugma. Apan ang tawo nga hugaw og kasingkasing dili magmatinud-anon sa iyang mga pinulongan ug binuhatan. Gikan sa usa ka tawo nga ngil-ad og kabubut-on mosunod ang mga buhat nga salawayon sama sa kasina ug kamapahitas-on.

"Mailhan ang kahoy sa iyang mga bunga." Kining Kristohanong pagtulun-an mapamatud-an usab diha sa kinabuhi sa pamilya. Ang punoan sa pamilya mao ang mga ginikanan. Ang mga ginikanan nga mahadlokon sa Dios ug magpuyo sa matarong nga kinabuhi dako og purohan nga makabaton og mga anak nga matinahoron ug dalaygon. Apan ang mga ginikanan nga ngil-ad og binuhatan kalagmitan makaangkon og mga anak nga badlongon ug walay batasan. Hinuon, dili man kini mahitabo sa tanang higayon. Bisan sa kadaotan sa ilang ginikanan, adunay mga anak nga mahimong matarong ug ligdong tungod sa grasya sa Dios.

Ang hagit para kanato karong adlawa mao ang pagbaton sa mga hiyas sa pagkadiosnon ug pagkabuutan. Pinaagi niini malaomon kita nga makapamunga og daghang mga maayong buhat ug mga dalaygong kaliwat.

Friday of the 23rd Week in Ordinary Time

Luke 6:39-42

“Can a blind person lead a blind person? Will not both fall into a pit?” By asking these questions, Jesus stresses the value of a clear and moral vision in life. The person who has not learned the correct way of living could not possibly teach another about the moral life. Moreover, the person who does not practice the moral life, even if he knows what is right, could hardly lead another because of his bad examples.

If we wish to teach or lead another person (spouse, child, friend, or neighbor) the moral way, we need to possess a clear vision, spiritual and moral. What are we going to do to acquire such vision? Jesus is the best moral teacher. We have to know his person and his teachings by reading, studying, and reflecting prayerfully the words of the gospel. We also can acquire good vision by listening to the counsel and teachings of righteous people. Thus, it is highly advisable that we go and make friends only with people of good moral standing.

Today, we are greatly challenged to develop the virtue of knowledge of the moral life because it is only through this that we can know and teach the right path that leads to eternal life.

Biernes sa Ika-23 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 6:39-42

“Makaagak ba diay ang buta sa laing buta? Dili ba mahulog hinuon ang duha sa kanal?” Pinaagi niining mga pangutana, gipasabot ni Jesus ang kabililhon sa usa ka klaro ug moral nga panan-aw sa kinabuhi. Ang tawo nga wala matudloi sa moral nga pamuyo o sakto nga pamatasan dili usab makatudlo sa laing tawo mahitungod sa matarong nga kinabuhi. Ang tawo nga wala magpuyo og moral nga kinabuhi, bisan tuod nasayod siya unsa ang sakto, dili usab makagiya sa laing tawo tungod iyang daotang ehemplo.

Kon gusto kita nga makatudlo o makaagak og laing tawo (kapikas, anak, higala, o silingan) sa husto nga dalan, kinahanglan nga maghupot kita og klaro nga panan-aw, spiritwal ug moral. Unsa may atong buhaton aron makabaton kita og panan-aw nga sama niini? Si Kristo mao ang pinakamaayo nga magtutudlo sa moral nga kinabuhi. Angay gayod nga atong ilhon ang iyang pagkatawo ug ang iyang mga pagtulun-an pinaagi sa pagbasa, pagtoon ug pagpamalandong sa mga pulong sa ebanghelyo. Makakuha gihapon kita og klarong panan-aw pinaagi sa pagpaminaw sa tambag ug hunahuna sa mga matarong nga tawo. Busa, bililhon kaayo nga adto kita makig-uban ug makighigala sa mga tawo nga nagsunod sa moral nga kinabuhi.

Ang hagit para kanato karong adlawa mao ang paghupot sa hiyas sa kahibalo mahitungod sa moral nga kinabuhi tungod kay pinaagi niini makatultol ug makatudlo kita sa husto nga dalan padulong sa kinabuhing walay katapusan.

Thursday of the 23rd Week in Ordinary Time

Luke 6:27-38

“Love your enemies. . . . pray for those who persecute you.” It is not easy to follow this teaching of Jesus, especially if we have been victims of grave injustice, brutal abuse, or serious crime. What makes it more difficult is when offenders are not remorseful and continue to hurt and insult us.

What does it mean to love enemies? First of all, it does not mean we are to forget easily the harm done to us or that we simply condone the evil deeds of people. Jesus himself did not allow to perpetuate the injustices done to the poor by leaders of the temple. To love enemies, according to the mind of Jesus, is to pray for the salvation of sinners. He was first to do this when at Calvary he prayed for the people who crucified him on the cross: “Father, forgive them for they do not know what they are doing.” Just as the Lord embraces saints and sinners alike, we also are called to seek the well-being of all, including enemies.

Today, we are challenged to possess the virtues of compassion and forgiveness. We, who wish to follow the footsteps of Christ, should not allow hatred to stay in our hearts and should not wish others ill, even if those others are our enemies.

Hwebes sa Ika-23 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 6:27-38

“Higugmaa ang inyong mga kaaway. . . . iampo ang nagdaugdaog kaninyo.” Dili sayon kining gisugo ni Kristo, ilabi na kon kita nahimong biktima sulod sa dugay nga panahon sa panaugdaog, abuso ug krimen. Labaw kini nga malisud buhaton kon ang atong kaaway dili magpakita og pagbasol ug magpabilin sa iyang daotang binuhatan batok kanato.

Unsa man ang paghigugma sa kaaway? Una sa tanan, wala kini magpasabot nga kalimtan nato ang usa ka sayop nga buhat sa tawo o nga pauyonan nato ang tawong daotan. Si Kristo mismo wala mitugot nga magpadayon ang daotang binuhatan sa mga pangulo sa templo nga nagpahimulos sa kahimtang sa mga kabos. Ang paghigugma sa kaaway, sumala sa hunahuna ni Kristo, mao ang pag-ampo alang sa kaluwasan sa mga tawo nga makasasala. Siya mismo ang nag-una sa pagbuhat sa ingon sa dihang siya nag-ampo didto sa kalbaryo para sa mga tawo nga nagpalansang kaniya sa krus: “Amahan ko pasayloa sila kay wala sila masayod sa ilang gibuhat.” Sama nga ang Ginoo nagbuhat og maayo para sa mga matarong ug mga makasasala, ang usa ka Kristiyano angay usab nga maglantaw o molihok para sa kaayohan sa tanan, apil ang iyang kaaway.

Karong adlawa, gidapit kita nga maghupot sa hiyas sa pagkamapasayloon. Kita nga buot mosunod sa mga lakang ni Kristo dili angay nga magdumot ug maghunahuna og daotan sa atong isigkatawo, bisan kon ang maong tawo atong kaaway.

Wednesday of the 23rd Week in Ordinary Time

Luke 6:20-26

The “Beatitudes” that Jesus preached is a great consolation for the poor and the needy. By this, the poor would feel that God knows all their struggles and that there is an end to all their sufferings. The poverty, hunger, misery and persecution that they are facing for following Christ would come to an end and be turned to endless joy and satisfaction in heaven. The challenge for the poor is to remain trustful in the saving power of God.

The Beatitudes also is a strong warning for the rich and powerful. Through this, they are reminded that power and wealth could easily lead people to damnation. Abundance, gluttony, fun and fame, often makes people proud, self-centered, selfish and immature. Without being careful, the rich would soon find themselves alienated from God and from others. The great challenge for the rich is to acknowledge that all things come from God and are given for the good of all. Thus, the rich should remain grateful to God and helpful to the poor in their needs.

There are many lessons to learn from the Beatitudes, but the most important is the virtue of deep trust in God's goodness. If we strongly believe that we are all children of a Loving God, we shall be freed from pride and selfishness and shall start living in peace and joy with one another.

Mierkoles sa Ika-23 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 6: 20-26

Ang “Kabulahanan” nga gisangyaw ni Kristo usa ka dakong kahupayan para sa mga kabos ug timawa. Pinaagi niini, mabati sa mga pobre nga ang Dios nagpakabana sa ilang kahimtang ug nga adunay nagpaabut nga kaluwasan human sa ilang kalisud. Ang kawad-on, kagutom, kaguol, ug paglutos nga ilang nasinati tungod sa pagsunod ni Kristo matapos ra ug pagabalosan sa kabuhong ug kalipay nga walay kinutuban didto sa langit. Ang hagit para sa mga kabos karon mao ang pagpabilin nga masaligon sa makaluwas nga gahum sa Dios.

Ang “Kabulahanan” usa usab ka dakong pahimangno para sa mga dato ug gamhanan. Pinaagi niini, gipahinumduman sila nga ang bahandi ug gahum dali ra makadala sa tawo ngadto sa kaparotan. Ang kabuhong, kabusog, kasadya, ug kasikat, sa daghang higayon, makapahimo sa tawo nga mapahitas-on, makikaugalingon, hakog ug walay disiplina. Kon magpasagad, ang dato malayo sa Ginoo ug sa isigkatawo. Ang dakong hagit sa mga adunahan mao ang pag-ila nga ang tanang butang gasa sa Dios para sa kabulahanan sa tanan. Busa, angay sila nga magmapasalamaton sa Ginoo sa ilang bahandi ug magmatinabangon sa mga kabos sa ilang kawad-on.

Daghan ang atong makat-onan gikan sa “Kabulahanan”, apan ang pinakadako mao ang hiyas sa pagkamasaligon sa Dios. Kon hugot ang atong pagtoo nga kita mga pinalanggang anak sa Ginoo, mahimo kitang gawasnon sa garbo ug kahakog ug magpuyo kita nga malinawon ug malipayon uban sa isigkaingon.

Tuesday of the 23rd Week in Ordinary Time

Luke 6:12-19

Today's gospel narrates Jesus' appointments of the 12 apostles. It is quite remarkable that before he chose his first evangelizers, Jesus spent a whole night on a secluded mountain in order to pray.

It has become customary for Jesus to talk and consult his Heavenly Father before he makes major decisions. For example, before he started his public ministry, Jesus went to the desert to pray. After a long day's work, he also would look for a silent place to pray. Then, before he had to face the biggest and the most painful of his trials, Jesus went to the Garden of Gethsemane to talk with his Father.

This gospel inspires us to keep the virtue of prayerfulness. What is prayer? Spiritual writers would normally describe prayer as a loving conversation with God. Jesus teaches us to call God our Father or Friend. In praying, we give praise and thanks to God, and consult Him concerning our plans and difficulties in life for He is the One who truly knows what is good for us.

Martes sa Ika-23 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 6:12-19

Ang ebanghelyo karon nagsaysay sa pagpili ni Jesus sa iyang 12 ka mga apostoles. Nindot kaayo palandungon nga sa wala pa niya pilia ang iyang unang mga magsasangyaw, si Jesus migahin og usa ka gabii didto sa usa ka mamingaw nga bukid aron sa pag-ampo.

Sa iyang kinabuhi, daw nabatasan na ni Jesus nga makigstorya o mokonsulta sa iyang Langitnong Amahan sa dili pa siya maghimo og dagkong mga lakang. Atong masayran nga sa wala pa siya magsugod sa iyang ministeryo publiko, si Jesus miadto sa desierto aron mag-ampo. Sa iyang pagpangalagad, naandan usab niya nga mogahin og panahon para mag-ampo. Unya, sa wala pa siya muatubang sa labing dako ug pinakasakit niyang hagit, miadto usab siya sa tanaman sa Gethsemane aron makigstorya sa iyang Amahan.

Kining ebanghelyo nagdasig kanato nga maghupot sa hiyas sa pagkamaampoon. Unsa man kining pag-ampo? Ang pag-ampo usa ka mahigugmaong pagpakigstorya sa Ginoo. Si Jesus nagtudlo kanato sa pagsangpit sa Dios isip atong Amahan o Higala. Diha sa pag-ampo, magdayeg ug magpasalamat kita sa Dios, ug mokunsulta Kaniya kabahin sa atong mga plano ug suliran sa kinabuhi kay Siya man ang labing maalamon sa tanan.

Monday of the 23rd Week in Ordinary Time

Luke 6:6-11

The righteous person would always think of the good of people, while the wicked one would seek the downfall of others. This attitudinal contrast is clearly portrayed in the gospel today. While Jesus works for the healing of the man with a withered hand, the Pharisees keep watch of his actions to find a case against him.

For Jesus, to help somebody who is sick on a Sabbath Day is not a violation against the Law of God. In fact, by doing so the healer glorifies God who is the source of all life and well-being. What is morally wrong is to wish another person ill, especially if such is done on a holy day. The question of Jesus to the Pharisees truly hits the nail: “Is it lawful to do good or to do harm on the Sabbath, to save life or to destroy it?”

Today, we are called to possess the virtue of thoughtfulness of the good of others. Like Jesus, let us be compassionate with people who are suffering from all kinds of pain and try to find ways and means to help ease their pain.

Lunes sa Ika-23 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 6:6-11

Ang tawo nga matarong maghunahuna unsay makaayo sa iyang isigkatawo, samtang ang tawo nga daotan mangita og paagi para madaot ang iyang isigkaingon. Kining maong kalainan atong makita diha sa ebanghelyo karong adlawa. Samtang si Jesus naghatag og kaayohan sa tawo nga kuyos og kamot, ang mga Pariseo nagbantay lamang sa iyang pagabuhaton aron siya kapasanginlan nga nagsupak sa Balaod.

Para kang Jesus, ang pagtabang sa usa ka tawo nga masakiton panahon sa Adlaw nga Igpapahulay dili usa ka pagsupak sa Balaod sa Dios. Gani, pinaagi niini mapasidunggan ang Ginoo tungod kay Siya man maoy tuburan sa tanang kaayohan ug kinabuhi. Ang salawayong buhat mao ang paghunahuna og daotan sa imong isigkatawo, ilabi na kon kini pagahimoon sa Adlaw nga gibalaan sa Dios. Makahuluganon gayud ang pangutana ni Jesus ngadto sa mga Pariseo: “Unsay gitugot nga buhaton sa Adlaw nga Igpapahulay ang maayo ba o ang daotan, ang pagluwas ba og kinabuhi o ang pagpatay?”

Karong adlawa gihagit kita nga magbaton sa hiyas sa pagkamahunahunaon sa kaayohan sa uban. Sama kang Kristo, mobati kita sa kalisud ug problema sa atong isigkatawo ug mangita kita og mga pamaagi nga sarang makatabang kanila.

Saturday of the 22nd Week in Ordinary Time

Luke 6:1-5

One of the Ten Commandments of God is to keep holy the Sabbath Day (Exodus 20:8; Deuteronomy 5:12). What is the spirit of this divine law? First of all, the Sabbath Day is a day specially set apart so that we can worship and give thanks to God for His great goodness which is manifested in His unending work of creation and redemption. And second, this day is set apart so that human beings and creation could have a regular moment of rest and refreshment which are essential for their total well-being.

In today's gospel, the Pharisees fault the disciples of Jesus for doing something unlawful, that is, plucking heads of grain and rubbing them in their hands on a Sabbath. In response to their criticism, Jesus uses the Scripture to explain that if there is a serious reason, people may excuse themselves from the obligation of a law. David and his men, for example, ate of the holy bread offered in the temple even if it was forbidden by law (1 Samuel 21:2-7).

Today, the gospel challenges us to acquire the virtue of knowledge of God's laws. Let us try to understand the real intention of every law of God so that we will not impose a law to ourselves or to others unnecessarily as the Pharisees did.

Sabado sa Ika-22 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 6:1-5

Usa sa Napulo ka Sugo sa Dios mao ang pagbalaan sa Adlaw nga Igpapahulay (Exodo 20:8; Deuteronomio 5:12). Unsa man ang katuyoan sa maong balaod? Una, ang Adlaw nga Igpapahulay maoy panahon nga gigahin para nga kita makasimba ug makapasalamat sa Dios sa iyang dakong kaayo nga makita ug mabati diha sa iyang makanunayong pagpanggama ug pagpangluwas dinhi sa kalibutan. Ug ikaduha, kining maong adlaw gigahin para nga kitang mga tawo ug ang kinaiyahan mahatagan og kahigayonan nga makapahulay para sa atong kinatibuk-ang kaayohan.

Diha sa ebanghelyo karon, ang mga Pariseo mireklamo kang Jesus tungod kay ang iyang mga sumusunod nagtrabaho panahon sa Adlaw nga Igpapahulay pinaagi sa pagpangutlog mga uhay sa trigo ug pagkusokuso niini sa ilang mga kamot. Agi og tubag sa maong reklamo, si Jesus migamit sa Balaang Kasulatan aron pagpapasabot nga ang tawhanong panginahanglanon angay ipatigbabaw kaysa balaod. Tungod sa kagutom, si David ug ang iyang mga tawo mikaon sa pan nga hinalad sa templo bisan kon kini supak sa balaod (1 Samuel 21:2-7).

Karong adlawa, gidapit kita nga maghupot sa hiyas sa pagkamaalamon sa mga sugo sa Dios. Maningkamot kita sa pagsabot sa katuyoan sa matag sugo sa Ginoo aron nga dili kita mahisama sa mga Pariseo nga magpugos sa pagpatuman sa usa ka balaod bisan kon kini dili na makatabang sa tawo.

Friday of the 22nd Week in Ordinary Time

Luke 5:33-39

Jesus warns us this: “Do not fast as the Pharisees do”. What is wrong with the practices of the Pharisees? The Pharisees would fast, do penance and pray in order to be noticed by people. Instead of giving glory to God, their religious practices are intended to glorify themselves. If the purpose of our good deeds is to glorify ourselves, then we are taking from God the honor that supposedly belongs to Him. Such behavior is utterly shameful. This is the old wine that we should no longer be drinking.

What is the new wine? This is the kind of relationship between God and human beings that Jesus would like us to learn and keep. This relationship is motivated by love, not laws, by joy, not fear. Jesus declares: “The wedding guests cannot fast while the bridegroom is with them.” In other words, as long as Jesus is with us we should neither worry nor fear. Even when problems and trials come our way, we should remain calm and peaceful because the Lord is there to protect us. Henceforth, Saint Paul exhorts us: “Be cheerful always, pray without ceasing, and be grateful to God in all circumstances” (1 Thessalonians 5:16-18). We should start to worry only when Jesus is taken away from us or when we distance ourselves from the Lord.

Today, we are challenged to remain trustful and cheerful. Jesus, our Good Shepherd, promises to be with us until the end of time (Matthew 28:20).

Biernes sa Ika-22 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 5:33-39

Si Jesus nagpahimangno kanato, “Ayaw kamo pagpuasa sama sa mga Pariseo.” Unsa man diay sayop sa gibuhat sa mga Pariseo? Ang mga Pariseo nagpuasa, nagsakripisyo ug nag-ampo aron mahinungan sa mga tawo. Ang mga buhat nga angay unta magpasidungog sa Ginoo nahimo na nga pasidungog alang sa ilang kaugalingon. Kon ang tumong sa atong pagsimba mao ang pagpasigarbo sa atong kaugalingon, nan gikuha nato ang pasidungog nga angay unta para sa Dios. Salawayon kining maong buhat. Kini ang karaang bino nga dili na angay'ng imnun.

Unsa man ang bag-ong bino? Kini mao ang matang sa pakigrelasyon tali sa Dios ug sa tawo nga gitudlo ni Jesus kanato. Kining maong relasyon pagaharian sa gugma, dili sa balaod, sa kalipay, dili sa kahadlok. Si Jesus miingon, “Ang mga dinapit sa kasal dili angay nga magpuasa samtang uban pa kanila ang kinasal.” Nga sa ato pa, kon si Jesus uban kanato dili kita angay nga mahadlok ug magmasulob-on. Bisan gani sa panahon sa katalagman dili kita angay nga mabalaka basta anaa lamang siya. Mao man gani nga si San Pablo mihatag aning tambag, “Pagmaya kanunay, pag-ampo sa walay hunong, ug pasalamati ang Dios sa tanang panahon (1 Tesalonika 5:16-18). Unya na kita mabalaka kon si Jesus malayo na kanato o kon kita mahimulag na kaniya.

Karong adlawa gidapit kita nga maghupot sa hiyas sa pagkamasaligon ug pagkamalipayon. Si Jesus, ang atong Maayong Magbalantay, mipasalig kanato: “Ako mag-uban kaninyo hangtod sa katapusan sa panahon” (Mateo 28:20).

Thursday of the 22nd Week in Ordinary Time

Luke 5:1-11

Jesus chose fishermen as his first disciples because most of them possess qualities necessary to become effective fishers of men and women. First of these qualities is the virtue of patience. In today's gospel, we hear Peter saying, “Lord, we have worked all night, yet we caught nothing.” Fishermen are ready to work hard and for a long time in order to catch fish.

Catching people is not an easy thing to do. By experience in the family and in society, we know for a fact that teaching individuals the moral path is quite tough. People would find it difficult to recognize the truth, especially if they are driven by pride and selfish interests. A disciple would need a great deal of patience in order to succeed in converting people to God.

The virtue of patience is needed not only in catching people but also in taking control of our personal selves. Becoming a true Christian is a life-long process. We need patience and, of course, the grace of God, to deal with our own human frailties.

Hwebes sa Ika-22 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 5:1-11

Mga mananagat ang gipili ni Jesus nga mahimo niyang pinakaunang sumusunod. Siguro, tungod kini kay kasagarang mga mangingisda adunay mga hiyas nga angay para sa usa ka mensahero sa Dios. Mag-una aning mga hiyas mao ang pagkapasensyoso. Sa ebanghelyo karon, si Pedro namulong, “Ginoo, nanagat kami sa tibuok gabii, pero bisan usa ka isda wala kami nakuha.” Ang mangingisda andam nga magtrabaho sa dugay nga panahon aron lamang makakuha og isda.

Ang pagpangisda og mga tawo dili masayon nga buhat. Ang kalisud sa pagdala og tawo ngadto sa katarong atong masinati diha sa pamilya, eskuylahan, opisina ug sa katilingban. Ang tawo dugay nga makasabut ug dugay nga makakita sa kamatuoran, ilabi na kon maghari kaniya ang garbo ug ang kalibutanong panghunahuna. Tungod niini, ang usa ka mensahero sa Dios manginahanglan og dakong pasensya aron magmalampuson sa pagkabig og mga tawo ngadto sa katarong.

Ang hiyas sa pasensya gikinahanglan dili lang sa pagdani og mga tawo ngadto sa Dios kondili bisan diha sa pag-usab sa atong kaugalingon ngadto sa pagka-tinuod nga Kristiyano. Ang pagbag-o sa kaugalingon manginahanglan og taudtaud nga panahon; usahay gani ang maong proceso magpadayon hangtud sa kamatayon. Kon wala kitay pasensya ug kon wala ang grasya sa Dios dili nato makab-ot ang gipangandoy nga kausaban.

Wednesday of the 22nd Week in Ordinary Time

Luke 4:38-44

Disciples should try to emulate the three things that Jesus do in today's gospel. First, Jesus gives healing to sick people, one of whom is Peter's mother-in-law. Every Christian is called to become a healer so as to provide cure and comfort to people who are sick in body and in soul. Only few of us are medical doctors or physicians, but each of us is capable of providing strength, hope and support to people who are burdened by illnesses.

Second, after Jesus worked hard to heal the sick, he goes to a deserted place in order to pray. His busy ministerial life could not stop the Lord from finding time and place to converse with his Father in heaven. Every Christian should also be prayerful. In prayer, we will be reminded that everything – our life, family, friends, talents, work, material wealth, vocation, etc. – come from God, Without God, we are nothing and we can do nothing.

And finally, when the people of Capernaum tried to stop him from leaving, Jesus says: “To other places I must also go because this why I am sent.” For Jesus, accolades from acquaintances and comfortable life should not stop one from fulfilling his mission. Every Christian is called to be inclusive and universal in loving. He is going to share God's love not only to his family and friends but to all people he encounters because they also need to feel God's great love for them.

Mierkoles sa Ika-22 nga Semana sa Ordinaryong Panahon

Lucas 4:38-44

Tulo ka lihok ni Jesus diha sa ebanghelyo karong adlawa ang angay makat-onan sa tanang mga sumusunod ni Kristo. Una, iyang giayo ang ugangan ni Pedro sa grabe nga hilanat, ug human niini, iya usab nga gihatagan og kaayohan ang tanang masakiton nga gidala sa mga tawo ngadto kaniya. Ang usa ka Kristiyano angay usab nga maghupot sa hiyas sa pagkamananambal aron makahatag og kaayohan sa mga tawo nga adunay balatian sa lawas ug kalag. Pipila lamang kanato ang doktor sa lawas, apan matag usa kanato adunay kapasidad sa paghatag og paglaum, kadasig ug kabaskog sa tawo nga nagluya tungod sa sakit.

Ikaduha, human siya magtrabaho para sa kaayohan sa mga tawo, si Jesus miadto sa usa ka mamingaw nga dapit aron sa pag-ampo. Bisan sa daghang trabaho, si Jesus mangita gayod og panahon ug lugar nga makighinabi sa iyang Amahan nga atua sa langit. Ang usa ka sumusunod ni Kristo angay usab mahimong maampoon. Diha sa pag-ampo, mapahinumduman kita nga ang tanang butang – kinabuhi, pamilya, talento, trabaho, bahandi, bokasyon, ug uban pa – grasya sa Dios. Kon wala ang Ginoo, wala kitay mahimo.

Sa katapusan, sa dihang gipugngan siya sa mga tawo sa Capernaum, si Jesus miingon: “Muadto usab ako sa laing mga dapit aron sa pagsangyaw sa Maayong Balita tungod kay kini mao ang tahas para kanako.” Para kang Jesus, ang pagdayeg sa mga tawo ug ang hamugaway nga kinabuhi dili angay nga makababag sa iyang misyon para sa kalibutan. Sa samang paagi, ang usa ka Kristiyano angay nga mahimong malangkobon sa iyang gugma. Isangyaw niya ang gugma sa Dios dili lamang sa iyang pamilya ug mga kahigalaan kondili ngadto sa tanang katawhan nga iyang ikahibalag tungod kay sila usab angay nga makabati sa gugma ug pag-amoma sa Dios.