Lukas 7: 36-50
Sa ebanghelyo atong makita and dako nga kalainan sa pagtagad nga gipakita sa duha ka tawo ngadto kang Jesus. Ang una mao ang kakulangon sa pag-abiabi sa Pariseo nga ginganlan og Simon. Sa iyang pagdapit ni Jesus sulod sa iyang balay alang sa usa ka panihapon, wala niya pahugasi ang tiil sa iyang bisita (nga unta sa kultura sa mga hudeyo, ang pagbuhat sa ingon usa man ka naandan nga bulohaton sa sulugoon sa tagbalay); wala niya haloki ang aping ni Jesus (nga unta ang pagbuhat sa ingon usa man ka pagpakita sa mainitong paghimamatay); ug wala usab niya dihogi og lana ang ulo sa iyang bisita (nga unta ang pagbuhat sa ingon mao may pagpadayag sa pagtahod sa usa ka halangdon nga bisita). Sa laing bahin, gipakita sa ebanghelyo ang naghinobra nga pagtagad nga gipakita sa usa ka babaye nga giila sa mga tawo nga makasasala. Gihugasan niya ang tiil ni Jesus dili lang sa tubig kondili sa iyang mga luha; gihagkan niya dili ang aping ni Jesus kondili ang iyang mga tiil; ug gidihogan niya si Jesus dili lang sa lana kondili sa mahalon gayod nga pahumot.
Ngano man nga mas dalaygon ang gibuhat sa babaye nga daotan og dungog kaysa Pariseo nga giila nga matarong? Pinaagi sa sambingay mahitungod sa “Duha ka Utangan”, gipasabut ni Jesus nga ang babaye nagpakita og dakong gugma tungod kay nabati niya ang kadako sa grasya nga iyang nadawat gikan sa Ginoo. Nasayod siya sa iyang pagkamakasasala ug nasayod siya nga kon dili pa mapasayloon ang Dios dili gayod siya maluwas. Ang Pariseo nagpakita og gamay lang nga gugma tungod kay wala niya hatagi og dakong bili ang grasya nga iyang nadawat. Nagtoo siya nga maayo siyang tawo ug wala na siyay dakong panginahanglan sa kalooy sa Ginoo aron maluwas. Usa kini ka kinaiya nga dili makapahimuot sa Dios.
Karong adlawa, gidapit kita nga maghupot sa hiyas sa pagkamapasalamaton sa grasya sa Dios. Sayran nato sa kanunay nga kita dili takos makig-uban sa Ginoo tungod sa atong pagkatawhanon, ug nga pinaagi lamang sa dakong gugma sa Dios kita makadawat og kaluwasan.
